Corona Schröter

Jako najstarsza córka Johanna Friedricha Schrötera, który zmarł w 1811 roku i pracował jako oboista w orkiestrze wojskowej, miała do czynienia z muzyką od najmłodszych lat. Jej matka, Marie Regine, pochodziła z rodziny szewskiej i garbarskiej, co tworzyło twórczą atmosferę w rodzinie. W rodzinie Schröterów znajdowała się także jej dwa bracia oraz o 15 lat młodsza siostra. Jej brat, Johann Samuel, wyróżniał się jako pianistka i kompozytor.

Pobyt rodziny w Lipsku był kluczowy dla rozwoju jej talentu; to właśnie tam, pod okiem Johanna Adama Hillera, Corona rozpoczęła naukę śpiewu. Już w wieku czternastu lat zadebiutowała na scenie, zdobywając uznanie oraz serca sympatyków sztuki. To właśnie wtedy poznała Johann Wolfgang von Goethe, który studiował w Lipsku. Ich spotkanie wywarło na nim głębokie wrażenie, a Corona pozostawiła mu niezatarte wspomnienia.

W październiku 1776 roku, na prośbę Goethego, rozpoczęła pracę w Weimarze w amatorskim teatrze dworskim, gdzie występowała zarówno jako śpiewaczka, jak i aktorka. Szybko zdobyła popularność, a jej naturalny wdzięk uczynił ją główną postacią w tym teatrze. Goethe nie ukrywał swojego podziwu dla Corony, co później musiał usprawiedliwiać przed swoją przyjaciółką Charlottą von Stein. Wzięła udział w prapremierze sztuki Goethego, „Ifigenia w Taurydzie”, gdzie miała zaszczyt zagrać tytułową rolę, obok samego Goethego, co wzbudziło entuzjazm wszystkich obecnych, z wyjątkiem Charlotty von Stein, która pozostała obojętna.

Niestety, teatr dworski funkcjonował jedynie do 1783 roku, jednak Corona pozostała przy dworze jako śpiewaczka kameralna. Od 1788 roku zaczęła stopniowo wycofywać się z życia dworskiego, czując się coraz bardziej wyobcowana w towarzystwie, w którym niegdyś odnosiła sukcesy. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia, wynikającego z postępującej gruźlicy, przeniosła się do Ilmenau, gdzie zmarła w towarzystwie długoletniej przyjaciółki, Wilhelminy Probst.

Grób Corony znajduje się w historycznej części cmentarza w Ilmenau, a płyta nagrobkowa została umieszczona w setną rocznicę jej śmierci, upamiętniając tym samym życie i twórczość tej wyjątkowej artystki.