Friedrich Wilhelm Reinhold Pieck, urodzony 3 stycznia 1876 roku w Gubinie, a zmarły 7 września 1960 roku w Berlinie, to postać o niezwykle bogatym dorobku politycznym i społecznym. Był on wschodnioniemieckim politykiem, którego działalność miała istotny wpływ na rozwój społeczeństwa wschodnich Niemiec.
Pieck był nie tylko politykiem, ale także zaangażowanym działaczem społecznym, który w duchu idei komunistycznych podejmował liczne działania na rzecz robotników. Jego przynależność do niemieckiego ruchu robotniczego wpisuje się w szerszy kontekst walki o prawa i lepsze warunki życia dla klasy robotniczej.
Życiorys
Wilhelm Pieck rozpoczął swoją karierę jako uczeń stolarski w latach 1890–1894. Zaledwie kilka lat później, w 1895 roku, wstąpił do Socjaldemokratycznej Partii Niemiec (SPD). Jego działalność polityczna szybko zyskała na znaczeniu, gdy w 1906 roku został wybrany na sekretarza SPD w Bremie oraz członka rady miejskiej tego miasta. W 1910 roku objął rolę sekretarza centralnego komitetu szkoleniowego SPD i szkoły partyjnej w Berlinie. Jednak po wybuchu I wojny światowej jego pacyfistyczne poglądy zostały przyczyną odwołania go z pełnionych funkcji w partii.
Jako członek grupy „Internationale” w Berlinie, w 1915 roku Pieck został skazany za nielegalną działalność antywojenną. Kolejnym krokiem w jego życiu politycznym było współzałożenie Związku Spartakusa w 1916 roku. W 1917 roku, po aresztowaniu, został wysłany na front zachodni, jednak udało mu się uciec i powrócić do Berlina. Przebywając w Holandii w 1918 roku, wydał antywojenne czasopismo „Der Kampf”.
Pod koniec 1918 roku, po powrocie do Niemiec, aktywnie wspierał ideę założenia Komunistycznej Partii Niemiec (KPD), a wkrótce potem został członkiem jej Komitetu Centralnego. 15 stycznia 1919 roku aresztowano go z Karlm Liebknechtem oraz Różą Luksemburg; jednak Pieckowi udało się uciec. W 1921 roku zasiadał w Landtagu Prus jako reprezentant KPD, a w kolejnych latach objął ważne stanowiska w strukturach partii, w tym kierownictwo biura organizacyjnego i Okręgu KPD Berlin-Brandenburg. W 1928 roku został wybrany do Reichstagu, a w 1932 roku był rektorem Międzynarodowej Szkoły Leninowskiej w Moskwie.
Po aresztowaniu Ernsta Thälmanna w 1933 roku Pieck zdecydował się na emigrację z Niemiec. W 1935 roku stanął na czele emigracyjnej KP Niemiec oraz objął funkcję sekretarza Komitetu Wykonawczego Międzynarodówki Komunistycznej (Komintern). Początkowo mieszkał w Paryżu, a później w Moskwie. W okresie „wielkiej czystki” udało mu się uniknąć represji. W 1943 roku współtworzył Komitet Narodowy „Wolne Niemcy” (Nationalkomitee Freies Deutschland – NKFD) w ZSRR, który zyskał poparcie m.in. feldmarszałka Friedricha Paulusa.
Rok 1945 przyniósł jego powrót do Niemiec w towarzystwie Armii Czerwonej, a w 1946 roku, wspólnie z Otto Grotewohlem, założył Socjalistyczną Partię Jedności Niemiec. W 1948 roku został wybrany na przewodniczącego prezydium Rady Ludowej Niemieckiej Republiki Demokratycznej, a rok później objął urząd prezydenta NRD, pełniąc tę funkcję aż do swojej śmierci. Z racji pełnionych obowiązków mieszkał w partyjno-rządowym osiedlu w Berlinie-Pankow, a po śmierci spoczął na Cmentarzu Centralnym Friedrichsfelde w Berlinie.
Na cześć Wilhelma Piecka w latach 1961-1990 jego rodzinne miasto nosiło nazwę Wilhelm-Pieck-Stadt Guben. W 1976 roku Uniwersytet w Rostocku przemianowano na „Wilhelm-Pieck-Universität”. Jeszcze za jego życia powstał również statek żaglowy, na który nadano imię Wilhelm Pieck. Chociaż miał on zostać mu podarowany na urodziny, Pieck odmówił, uznając go za zbyt kosztowny. Brygantyna „Wilhelm Pieck”, zwodowana w 1951 roku, trafiła pod zarząd „Stowarzyszenia Sport i Technika” i po zjednoczeniu Niemiec zmieniła nazwę na „Greif”, a port macierzysty na Greifswald. Mimo to, żaglowiec został przebudowany i modernizowany, a do dziś pozostaje w służbie.
Imieniem Wilhelma Piecka nazwano także m.in. VIII liceum w Katowicach oraz ulicę w Rybniku, która obecnie nosi nazwisko Piłsudskiego.
Przypisy
- Leonid Reschin: General von Seydlitz w sow. Haft 1943–1955, s. 57, ISBN 3-8289-0389-4.
- Bourrinet, Philippe. The Dutch and German Communist Left (1900–68), s. 55.
- Wolfe, Bertram D. w: „The Russian Revolution” Luxemburg, s. 18, 1967 r.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Marek Cebula | Czesław Fiedorowicz | Jacek Hoffmann | Izabela ZiętkaOceń: Wilhelm Pieck